چرا دستیابی به رشدی پایدار در سازمانها دشوار است؟ چرا در چند دهه اخیر (در مقایسه با دهه ۱۳۴۰ خورشیدی) شاهد شکلگیری شرکتهای بزرگ در صنایع کشور نیستیم؟ چرا اجرای سیستمها و ابزارهای مدیریتی (از جمله برنامهریزی) در بیشتر سازمانهای ایرانی، دستاورد قابلتوجهی به همراه ندارد؟ آقای کالینز با مطالعه عملکرد شرکتهای فهرست فورچون ۵۰۰ (۵۰۰ شرکت برتر آمریکا) در سالهای ۱۹۵۶ تا ۱۹۹۵ (۴۰ سال!)، به این نتیجه رسیده که تنها شرکتهایی بزرگ میشود که معجزه «رشد پایدار و بیوقفه» را درک کرده باشند.
چرا دستیابی به رشدی پایدار در سازمانها دشوار است؟ چرا در چند دهه اخیر (در مقایسه با دهه ۱۳۴۰ خورشیدی) شاهد شکلگیری شرکتهای بزرگ در صنایع کشور نیستیم؟ چرا اجرای سیستمها و ابزارهای مدیریتی (از جمله برنامهریزی) در بیشتر سازمانهای ایرانی، دستاورد قابلتوجهی به همراه ندارد؟ آقای کالینز با مطالعه عملکرد شرکتهای فهرست فورچون ۵۰۰ (۵۰۰ شرکت برتر آمریکا) در سالهای ۱۹۵۶ تا ۱۹۹۵ (۴۰ سال!)، به این نتیجه رسیده که تنها شرکتهایی بزرگ میشود که معجزه «رشد پایدار و بیوقفه» را درک کرده باشند.